Dok.ap. 1:6-9 Następnie, kiedy oni się zeszli, pytali go, mówiąc: Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Israelowi? 7 Ale do nich powiedział: Nie jest wasze by poznać czasy i okresy, które Ojciec ustanowił sobie w swojej władzy. 8 Lecz weźmiecie moc Ducha Świętego, który do was przychodzi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii, i aż do najodleglejszych krain. 9 A gdy powiedział te rzeczy, został uniesiony wśród tych, co patrzeli, oraz chmura usunęła go z ich oczu. Dok. apos. 2:32 Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. Mateusz 10:32-33 Do każdego więc, który się do mnie przyzna wobec ludzi, i ja się do niego przyznam wobec mojego Ojca, który jest w niebiosach. 33 A kto by się mnie zaparł wobec ludzi, i ja się go zaprę wobec mojego Ojca, który jest w niebiosach. Jan 15:26 Gdy przyjdzie pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który pochodzi od Ojca - Ten będzie o mnie świadczył.
Jednym z głównych punktów życia chrześcijan jest to, co mówi Jezus swoim uczniom przed odejściem do nieba: „...będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii, i aż do najodleglejszych krain" (Dok.ap. 1:8). I dodaje ważne założenie: „...weźmiecie moc Ducha Świętego..." (tamże). Apostoł Piotr dodaje w Dok. apos. 2:32, jacy ludzie są takimi świadkami-mówi: „My", a więc ci, którzy z Jezusem chodzili, ci, którzy znali Go osobiście. Świadkiem to w ogólnym sensie ten, kto brał udział w wydarzeniu, o którym świadczy i o którym potem mówi. Ten, kto mówi o czymś, w czym nie brał udziału, to fałszywy świadek. Jednak kto widział dane wydarzenie, a nie odezwie się, nie jest świadkiem w pełnym znaczeniu tego słowa. U chrześcijan działa coś podobnego. Chrześcijanie to Boże dzieci. Lecz to, na podstawie czego stają się świadkami Jezusa Chrystusa, nastaje dopiero wtedy, kiedy zaczną o Nim mówić. A więc kiedy zaczną wydawać świadectwo o tym, w jaki sposób Jezusa znają, jakie jest życie z Nim. Zatem nie jest świadkiem ten chrześcijanin, który o Jezuse Chrystusie milczy. Jezus zachodzi jeszcze dalej. Mówi, że ten, kto nie przyznaje się do tego, że Go zna, kiedy ktoś o to zapyta, to w taki sam sposób Jezus zachowa się przed Bogiem. „...A kto by się mnie zaparł wobec ludzi, i ja się go zaprę wobec mojego Ojca, który jest w niebiosach" mówi Jezus w Mat 10:33. A fałszywe świadectwo to coś ohydnego. Celem świadectwa chrześcijan o Jezusie Chrystusie jest przede wszystkim wyrażenie tego, jak długotrwałe, stabilne, dobre i wartościowe życie z Nim jest. Żeby nasze świadectwo było wiarygodne, Powinniśmy mieć o Bożych rzeczach (o tym, o czym mamy świadczyć) Boże świadectwo poprzez Ducha Świętego (Dok.ap. 1:8, J 15:26). O Bogu wydajemy tylko takie świadectwo, jakie świadectwo mamy od Niego o nas samych. Nie można świadczyć niezależnie od nas samych. Jeżeli mamy od Boga upewnienie o tym, że nas kocha, że podoba Mu się nasze życie, to na pewno odbije się to w naszym świadectwie o Nim. Świadectwo tego, kto przed Bogiem słusznie czuje się dobrze, będzie na pewno dobre i na odwrót.
